Ο μπάρμαν που ζει μες το κεφάλι μου
κερνάει λέξεις
«Όσα δεν μπορείς
θα σου τα πω τώρα.
Δεν μπορείς ν’ αγγίξεις ένα δέντρο
δίχως να νιώσεις
πως είναι μέσα σου το άγγιγμα.
Πώς μπορείς ν αγαπήσεις
όταν φεύγουνε όσα αγαπάς;»
Είπε πως πέθανες, πέθανες, πέθανες, πάει πέθανες, τέρμα.
Έπειτα το μετάνιωσε
κι έβγαλε την ομπρέλα απ’ το ποτήρι.