Κύκλωπα βράχε
συ που κλονίστηκες κι αγέρωχα
παρουσιάστηκες πάλι
μέσα στου αιώνα το βραχυκύκλωμα
Σπαρμένες οι πλαγιές σου
απ’ την καμένη φλόγα
και το απέραντο φύλλωμα
των υγρών σταγόνων της βροχής
Εσύ που άδειασες το βλέμμα σου
τυφλώνοντας τον ήλιο το μόνο
Εσύ που αιώνες τώρα
αψηφάς ένα κάτεργο δουλείας
πώς λάμπεις μακριά μας
Κύκλωπα βράχε
οροσειρά της μοίρας του τόπου
και των στιγμών
η αιθέρια μουσική των κυμάτων
έρχεται ολοένα κοντά σου
μα πάντα φεύγει

Η σιωπή φευγάτη
εργοληψία θανάτου ή ζωής
φυγαδεύοντας για πάντα τη μιζέρια
Ένας κόκκος σαγήνης
πλέκει συνέχεια τον ιστό.
Δεν ξεχάστηκες.