Στα αγριόχειλα του βασιλικού
καίει απέραντη η Μεσόγειος νιότη σου.
Τα στήθη ξεδιπλώνονται
του σγουρομάλλη βοριά
μες στα μάτια του καπετάνιου
της γης ορίζοντα
καθώς η ώρα αργεί
να πιστέψει στον εαυτό της.
Σκοτεινιάζουν τα δάχτυλα των αμπελιών,
στα γυμνά πόδια σου μπερδεύεται
μια ημισέληνος σκιά της ανάγκης,
κρυώνει στ’ αυτιά του ύπνου η μνήμη,
γδύνεται η σιωπή
μέσα στο στενό λαρύγγι της ξαστεριάς.
Αποδημεί ο καιρός μου
για το νότο των ελπίδων,
ανεβαίνει στη ραχοκοκαλιά
της μέρας το ξημέρωμα,
ξυπνάνε τις αμφιβολίες
τα καρδιοχτύπια της ρολογιάς
του δωματίου όπου λαγοκοιμάται
ο τσιγγάνος ουρανός,
σφίξτε τα κουπιά αγγελοσυννεφιές μου
σαλπάρει απόψε για τον κόσμο
η Ρωμιά θάλασσα.
Κι ο Οδυσσέας βίος μου
χαράζει τη ρότα του
στ’ αρχιπέλαγος που το ονόμασε θάνατο
η Κίρκη αθανασία
πλάι στα ηλιόκτιστα χωριά των ματιών σου
όπου φουμέρνουν καπνό από τις φυτείες
των ονείρων οι γερό-θαλασσόλυκοι βράχοι.
II
Με πευκοβελόνες από τα ξανθά μαλλιά
αυγουστιάτικου μεσημεριού
κεντάνε οι αστρογοργόνες το νυφικό
της μικρής πασχαλιάς που πρωτοέγραψε
με το αίμα της πάνω στον Παρθενώνα ώμο
της νονάς του ήλιου Ελλάδας:
«με μια σταγόνα αίμα
θα ζωντανέψουμε το μέλλον».
Πρόδωσε και το πιο πιστό της παρόν
η θετή του διαβόλου κόρη η Ομορφιά
που κάθε φορά ξεγελάει το Θεό
και τη συγχωρεί και τη βάζει στο Παράδεισο
κεριά δεκατέσσερα ν’ ανάβει στη μνήμη
του Μάρτη `κείνου που ξεπαρθένεψε
και `κλεψε την ψυχή της,
-αλλού γερνά η Ομορφιά
κι αλλού η ψυχή της-
μα το παρόν θα πεθαίνει πάντοτε
για χάρη της και πάντοτε
θα της είναι πιστό.
Λίγο να γείρει και να κοιμηθεί
στο πλευρό της ερωμένη του άγνοιας
ο νους μας
και αμέσως ονειρεύεται
όλες τις σκέψεις εκείνες
που δε του δόθηκαν,
όλους τους καημούς εκείνους
που γεννιούνται κι ύστερα θυσιάζονται
για τα πλάνα μάτια της χαράς,
τ’ άστρο εκείνο που φώτισε
το δρόμο στο μέλλον,
τη πυγολαμπίδα εκείνη που `βαλε φωτιά
στη συνείδηση,
το χέρι εκείνο που τόλμησε να βουτήξει
μες στα βαθειά γηρατειά του ουρανού
για να σώσει μια ευχή,
το ποιητή εκείνο που όσο κι αν πόθησε
τη σιωπή δεν την έκανε ποτέ δική του.
III
ΝΥΝ ΑΕΙ και ΆΞΙΟΝ όσα δε ζήτησε να μάθει
ο Νους μας στην εξοχή της Καρδιάς
που αυτά οδηγούν την αόμματη Ελπίδα
στο όρος όπου ασκητεύει το Θαύμα.
ΝΥΝ ΑΕΙ και ΆΞΙΟΝ όσα δεν έζησε
η τσιγγάνα Αιωνιότητα φεύγοντας
για το Αδοκίμαστο παρελθόν του Έρωτα
άπιαστου δρομέα της φλέβας.
ΝΥΝ ΑΕΙ και ΆΞΙΟΝ ο πατέρας που στύβει στις παλάμες του το γινωμένο παράπονο,
η μητέρα που τίκτει μες στα μάτια της
μια ζωή την άνοιξη,
η γιαγιά που ρίχνει στο τζάκι
τα κούφια της παραμύθια για να ζεσταθεί
ο ύπνος του πελάγου.
ΝΥΝ ΑΕΙ και ΆΞΙΟΝ η πρωτόπλαστη φωτιά που υφαίνει κάθε βράδυ στα σπλάχνα της
την φωτοφάγο Ψυχή.
ΝΥΝ ΑΕΙ και ΆΞΙΟΝ ο «Στρατηγός» όλων
των απροσκύνητων νικημένων που πιάνει
με μια βέργα ματιά χελιδονιού
τόσα απολωλότα άστρα.
ΝΥΝ ΑΕΙ και ΆΞΙΟΝ ο Όμηρος με το φωτοαλέτρι του που οργώνει
τα πέρατα της Γλώσσας,
ο Σολωμός με το Κρίνο της Αρετής
που ευαγγελίζει την Αειπάρθενο Λευτεριά,
ο Παπαδιαμάντης με την λαλιά της ξάγρυπνης καμπάνας που αναγγέλλει
στα βασιλικά μαύρα σκοτάδια
τον ερχομό της αντάρτισσας Αυγής,
ο Παλαμάς με το βάμμα της γλαυκής Ιστορίας που γράφει πάνω στην πιο
σκληρή υπομονή τη δέκατη τρίτη εντολή:
Ουκ ξεστομίσεις παρακάλια
εις τον σταυρόν επάνω,
ο Ελύτης με το αλφαβητάρι του ήλιου
που δένει τα άγρια κύματα
στο πιο γερό όρθρο.
ΝΥΝ ΑΕΙ και ΆΞΙΟΝ όλες οι δυστυχίες
αυτού του κόσμου, του υπερήφανα σκυφτού,
που πρέπει πρώτα να γνωρίσουμε
και ν’ αγαπήσουμε
για να μας προξενέψει στο τέλος ο Θεός
την μοναχοκόρη του Ευτυχία.