Πάει καιρὸς ποὺ ἡ Μερόπη
μὲ κοιτάζει ἐξεταστικὴ καὶ ἀνήσυχη
καρφώνοντας συχνὰ πυκνὰ τὸ βλέμμα στὰ πόδια μου
κι ὕστερα θυμιατίζει
καὶ μὲ ραντίζει μ’ ἅγιο μύρο ἀπὸ τὴν Πειρήνη
μὰ πιὸ πολὺ αὐτὸς ποὺ μὲ παιδεύει
μὲ τὴν καχυποψία του καὶ τοὺς ὑπαινιγμούς του
εἶναι ὁ Πόλυβος.

Καὶ ποῦ γυρνᾶς, ποῦ γύριζες ὁλημερὶς
ἀπὸ τὴ μιὰ θάλασσα στὴν ἄλλη
πεζοπορώντας ὡς τὸ Λέχαιο καὶ τὶς Κεχριὲς
τί γυρεύεις, τι ζητᾶς
στὶς ἐρημιὲς καὶ στὰ λιμάνια.

Μὰ ἐγὼ μιλιὰ δὲ βγάζω
τί νὰ πῶ, πῶς νὰ τὸ πῶ
τί ἐξηγήσεις νὰ ἀπαιτήσω
γιατί ὄχι πιὰ ψιθυριστὰ πίσω ἀπὸ τὴν πλάτη μου
ἀλλὰ κατάμουτρά μοῦ τὸ πετᾶν
ὁ μπάσταρδος, ὁ μοῦλος, ὁ σημειωμένος.