Είμαι η επιτομή μιας αδιαφορίας
κοινωνικής.
Μαζεύω σελιδοδείκτες στα συρτάρια μου
και ψόφιες πεταλούδες
σε λευκώματα.
Τις νύχτες όμως
όταν οι άνθρωποι οι καλοί
ήρεμα ξεκινάνε ν αναπνέουν
συλλέγω πτώματα
χέρια και πόδια
κόβω
με ψαλίδια χαράσσω
σε ράφια κρατιέμαι
και φωνάζω
κομμάτια σάρκας
καίω
και φτιάχνω λέξεις
(και πάλι το πρωί ας με γελάνε
εκείνοι που γι’ αθώο με περνάνε).