Ὅταν ἀλήτευα στὸν Πόρο
μὲ τὸ Θανάση Μαργαρίτη
πέντε χρονῶ παιδιὰ
μιὰ μέρα
προσπαθώντας νὰ τὸν ξεπεράσω στὸ σημάδι
ἔξω ἀπὸ τὸ Προγυμναστήριο
στοὺς εὐκάλυπτους
μοῦ ξέφυγε μιὰ πέτρα
καὶ τινάχτηκε στοῦ Γερμανοῦ τὰ πόδια
ποὺ φύλαγε σκοπιά.

Ὦ τρόμε
σὲ γνώρισα νωρὶς
κι οὔτε χαλάρωσαν τ’ ἁρπάγια σου ἀπὸ τότε·
παιδιά μου ὅλης τῆς γῆς
παιδιὰ στὸ Βιετνὰμ καὶ τὴν Καμπότζη
ν’ ἀλαφροπετᾶτε τὰ λιθάρια σας…