Το όνειρό του έσπασε μέσα στο πιο τρελό σκοτάδι του
χειμώνα, τινάζοντας στον αέρα θραύσματα θολότητας και
εξατμίστηκε αφήνοντας ανήμερο τίποτα...
Ακριβώς όπως όταν αντικρίζεις ένα ψεύτικο τριαντάφυλλο
κι η φαντασία πάει ν’ αφεθεί στις μαγικές σκιές των αερίων...
έξαφνα η αφή σε προδίδει... ουτοπία απόλυτα απτή
κι απόλυτα πλαστική, άοσμη παγίδα για μεγάλα κορόιδα ή
για μεγάλους της νωχελικής απάτης εραστές.
Τεράστιος πύργος από τραπουλόχαρτα σωριαζόταν μπροστά
του το μέλλον... Φόρεσε λοιπόν κι εκείνος το πλατύ γαλάζιο
καπέλο του, με τη μαύρη κορδέλλα που υποδύεται τις
ξεριζωμένες του σκέψεις, μπήκε στο ναρκωτικό του σκάφος
και σφήνωσε το τιμόνι στο ξανθό κοριτσίστικο υπερπέραν.
Εκεί κατοικούσε Χαϊδεύοντας τα ξωτικά των αστερισμών,
αγκάλιαζε τις μάγισσες με χειρονομίες ολοένα πιο άδειες,
παραμιλούσε με ακατάληπτους υπερήχους, διασχίζοντας
κάθε μέρα μια τυφλή λεωφόρο από έβενο.
Ώσπου είδε το φως και συνομίλησε με το φως και προσπάθησε
να αγγίζει το φως.... ακανθώδης επανόρθωση
... τουλίπες φωσφόριζαν ολοζώντανες στο συνθετικό σκοτάδι.
Από τότε ζει βυθισμένος στο αόρατο, αφήνοντας ενίοτε
σπειροειδή ψηφία στον αέρα, ανώνυμος, μέσα στην τόση
επωνυμία του πλαστικού...