Μια ζωή στης ζωής το ταξίδι τον κρατούσα μακριά,
αλλά ποτέ δε θέλησα να μου φύγει,
ήταν η μόνη μου αγάπη!
Η δυνατή μου αγάπη, ο φόβος!
Ο φόβος μήπως μια μέρα σε χάσω.
Στήριζα την ζωή μου στις στιγμές
και ήσουν εσύ οι στιγμές μου,
αν σε έχανα, δε θα έχανα εσένα,
θα έχανα τις στιγμές που πραγματικά ζω.
Είσαι ζωή που μου δίνει φως στα ταραγμένα σκοτάδι
και γω, στην αλήθεια η στιγμή.

Στους φόβους μου γεννούσα ψέματα
που στάλαζαν στην καρδιά μου
παράταση ζωής!
Επινοώ της ζωής τα γραμμένα,
και αναρωτιέμαι...
πόσες αλήθειες λογικής με κομματιάζουνε;

Στείρες γνώσεις σε αναμονή
κλειδώνουν τα βήματά μου.
Μου αρκεί ο φόβος μου,
στον κύκλο των χρόνων του τρέχουν οι στιγμές,
να ξαποστάσουν γυρεύουν.
εκεί που υπάρχουν οι...
ξεθωριασμένοι μου φόβοι!