Κάθουνται τριγύρω στο τραπέζι του γάμου
με τη χαρά ζωγραφισμένη στη μορφή τους
δεν τους στολίζει τίποτε απ’ τα όνειρά μου
σ’ άλλους ορίζοντες δεν έζησε η ψυχή τους,
είναι κι’ οι δυο τους μέσ’ στα πάθη βυθισμένοι
και μ’ ένα χαμογέλιο πάντα εμέ κοιτάζουν
τους βλέπω και μου φαίνονται σαν κολασμένοι
κι απ’ τα σωτικά μου την γαλήνη αρπάζουν.