Τους γερανούς εκείνους κοίταξε τι τόξο εφτιάξαν!

Τα σύννεφα, που τους τυλίγουνε σαν άσπρη αιθάλη,

αντάμα τους πηγαίναν απ’ την ώρα που πετάξαν

σε μια ζωή καινούργια να βρεθούν από μιαν άλλη.

Να `ν’ στο ίδιο το ύψος, να κινούνται με την ίδια βιάση

πουλιά και νέφη φαίνεται πως κάποιος τα `χει βάλει.

Ο γερανός με τη νεφέλη του έχουνε μοιράσει

τον όμορφο ουρανό που ανέχεται το πέταγμά τους

και που κανένας τους στιγμή δεν πρόκειται να χάσει

και δε χασομεράει, μόνο κοιτά το ζύγιασμά τους

στον άνεμο: κι οι δυο τον νιώθουν πως μαζί τους πάει,

και στα φτερά του επάνω αυτοί διπλώνουν τα φτερά τους

και προς το τίποτα ο άνεμος μ’ αυτούς τους δυο πετάει,

αφού το απολαμβάνουν, όντας ενωμένοι εν πτήσει,

και το ταξίδι τους καμιά αύρα ή πνοή δεν το χαλάει,

κι αφού να παν αλλού κανείς δεν είν’ να τους τ’ ορίσει:

σε μέρη που χαλάν με σμπάρα των πουλιών τα σμήνη.

Στους δίσκους του ήλιου και του φεγγαριού που έχουν φωτίσει

πετάνε τώρα και ο ένας μες στον άλλον τελειώνει.

Πού πάτε; – Πουθενά. – Ποιους αποφεύγετε; – Τους πάντες.

Ρωτάς: και πόσο μένουνε μαζί και δίπλα μόνοι;

Λίγη ώρα τώρα. – Θα χωρίσουν; – Ο δεσμός σαν σπάσει!

Για τους ερωτευμένους ο έρως, άρα, είναι στάση.