Και δεν είναι μόνο οι λέξεις
ξεχάσαμε το αίμα που δε γίνεται μελάνη,
το κόκκινο χαλί
που μας τυλίγει σαν το σάβανο ή σαν το δίχτυ
κι ενώ ετοιμάζεσαι να πλύνεις τα χέρια σου
στο λουτρό –ξέρεις ποιο εννοώ– για την τελετουργία
δέχεσαι το μαχαίρι στην πλάτη
και μένεις έτσι –πόσα χρόνια τώρα– με το μαχαίρι
βυθισμένο στην πλάτη
με την κραυγή του Φιλοκτήτη στο στόμα.
*
Αυτή τη χρόνια κραυγή πώς να την εμπιστευτείς σ’ ανήμπορες
διαμαρτυρίες.
Και να `ναι νύχτα, χειμώνας και σιωπή
να τραβάς αθόρυβα τις κουρτίνες
να γυρίζεις το διακόπτη του ηλεκτρικού για συσκότιση
να δένεις βιαστικά την πληγή σου από την προηγούμενη ανάκριση
να μεταμφιέζεσαι... να μεταμφιέζεσαι...
μέχρι την τέλεια διάλυση. Γι’ αυτό την πνίγεις μέσα στο ποίημα
όπως σβήνεις βιαστικά το τσιγάρο για να φύγεις κρυφά
από ταράτσα σε ταράτσα μη σε προλάβουν οι χωροφυλάκοι.
*
Οι τραβηγμένες κουρτίνες
ο κατεβασμένος διακόπτης
το σβησμένο τσιγάρο
δεν είναι το ποίημα, είναι μόνο οι λέξεις.
Το ποίημα έχει δραπετεύσει μαζί σου
ακολουθώντας την αιμάτινη γραμμή
εκείνη την κραυγή που λέγαμε,
τη μόνιμη.