Κατεβαίνοντας απ’ την Αγία Παρασκευή
-εκεί έχουν το στέκι τους
αν κρίνω απ’ τη συχνή εμφάνιση τους
στα λεωφορεία της γραμμής-
χτύπησε την πόρτα μου ό εύελπις απόστολος
ένα περίπου εικοσιπεντάχρονο,
Ψιλόλιγνο και ζωηρό αγόρι
ντυμένο ήδη στα φαιά
προβάλλοντας σαν τρόπαιο τη Βίβλο των Μορμόνων
"πρεσβύτερος" τόνιζε μαζί με τ’ όνομά του
Η κονκάρδα στου σακακιού το πέτο.
Πρεσβύτερος κι εμού; Σιγοψιθύρισα
φιλοσκώμμων πάντα, ως εικός, με τον εαυτό μου,
μα πότε κιόλας, συλλογίστηκα
κι εγώ που τον περνούσα δεκαετίες και δεκαετίες
ένιωσα ξάφνου αμήχανος κι ελάχιστος
μπρος στον αμούστακο τιτλούχο.

Τον καλωσόρισα και προτού ξεκινήσει την κατήχηση
του έδειξα στα ράφια της βιβλιοθήκης μου
τη Βίβλο τη δική μας, την Ελληνική
τον Συμεών τον νέο θεολόγο
και άλλα συναφή (δεν έχω
βέβαια όλη την πατρολογία του Migne, ούτε μου χρειάζεται).

Αυτός εννόησε και μ’ ένα μειλίχιο μειδίαμα
με αποχαιρέτησε σεμνά
και αναχώρησε για την τιμή και την πεπoίθησή του
όπως λέει ο ποιητής.

Τώρα γιατί τους στέλνουν απ’ τα πέρατα της γης
και τι γυρεύουν στον τόπο μας
εδώ που άστραψε σαν ήλιος του μεσημεριού
η Αποκάλυψη του Ιωάννη
ήκιστα μ’ ενδιαφέρει.
έτσι που καταντήσαμε αυτή τη γη
είμαι περίπου άθεος και οπωσδήποτε μισέλλην.

Κι όμως, όταν ακούω τον Ψελλό
να προκαλεί αγέρωχος στον Ξιφιλίνo
"Εμός ο Πλάτων ω σοφότατε και αγιότατε"
όταν διαβάζω στον Γρηγόριο τον Ναζιανζηνό
"Ελλάς εμή και φίλη νεότης"
και νιώσω να δροσίζει στα χείλια μου
άριστον το ύδωρ της ρωμαίικης λαλιάς

κάτι σαν το ανέσπερο το φως
βλέπω να τρεμοφέγγει μέσα στη σκοτεινιά του κόσμου
κι ας φρυάζουν οι νεορθόδοξοι ψευτοκαλόγεροι
κι οι προπετείς προοδευτικοί
Ελλάς εμή και φίλη νεότης
λίγη απ’ την πίστη του αγένειου μορμόνου ας μου δινόταν
να σας νεκραναστήσω.