Την καθημερινή μας προσευχή
της ζεστασιάς που θ’ ανταλλάξουμε
υπό τη σκέπη γλώσσας πύρινης τελούμε.
Μας λένε πιγκουίνους,
πουλιά που δεν ποθήσανε τον κυανό λωτό
κι ευλαβικά θα κρύψουμε την κεφαλή
σκυφτοί στον άνεμο που απειλεί.
Και ένα φτερό στην άγνοιά του γίναμε
που διασχίζει το απέραντο κοντόθωρο
και βήμα κωμικό συχνά φορούμε
μην κι ολισθαίνουμε
στο παγωμένο λείο του καιρού.
Ενίοτε, στην προσευχή δεχόμαστε και τίγρη
φυλακισμένη μες τις ρίγες της
που `ναι μια μνήμη σάρκινη από μεγάλο εγκλεισμό
για οποιονδήποτε σαλό εδώ.
Δεν έχει άνεμο να γίνει ρήμα
αν λιώσει η έκτη τούτη μέρα,
δε θα γλιστράμε από τη σήραγγα του χαμογέλου
στη φωταψία της καρδιάς.
Όμως, εδώ, στην έκτη ακόμη μέρα που `χει χαρτί
κι οθόνη ολισθηρή
δε θα εξαιρεθούν οι λέξεις
και σαν εμάς θα κρώζουν
αρκεί στο τέλος τους και στην αρχή
αλάτι μες την πίστη μη ριχτεί
Και όλα μπορούν να συμβούν.