Ίδια μάτια, ίδια μαλλιά
παρόμοια ελιά στο μάγουλο
Σ’ αυτό το στρώμα
κοιμόταν παιδί το βράδυ ο μπαμπάς,
σ’ αυτό το λάκκο τον έθαβε μωρό
η γιαγιά,
όταν έπρεπε να δουλέψει στο χωράφι.
Ο παππούς χρόνια ράφτης στο χωριό
του ράβει ανυπόμονα κουστούμι
με ανύπαρκτη κλωστή.
Θα με προστατεύεις τώρα που πέθανε ο μπαμπάς;
ρωτώ τον μικρότερο αδελφό
που κοντεύει πια τα εβδομήντα
και φοράει τη μύτη του μπαμπά.
Η αδελφή μυρίζει κεφτεδάκια
που τηγάνιζε σαράντα χρόνια πριν,
όταν είχαμε πάει
να την επισκεφτούμε στο χωριό.
Σε θυμάμαι μου λέει
μικρό κορίτσι σε θυμάμαι
να σου απαγορεύει ο πατέρας το ψωμί
κι εσύ να μαζεύεις σε σβώλους ψιχουλάκια
και να τα χώνεις όλα μαζί στο στόμα
από τότε πεινούσες ανυπόφορα.
Η ξαδέλφη ρωτά για τον σύζυγο, για τα παιδιά
δεν ήμουν εκεί όταν πέθανε με φοβερούς πόνους
η μαμά της
και η σιωπή είναι βάραθρο
με κροκόδειλους λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ
και μας κατασπαράζουν.
Μετά το τρισάγιο φεύγουν όλοι μαζί
με ένα μαύρο τρένο που χάνεται στην ομίχλη.
Από πίσω τους ακούω ψαλμωδίες
από μελλοντικές κηδείες.