Η οριστική ρήξη συμβαίνει
ανεπαίσθητα.
Όπως το κέρατο μονόκερου
σκίζει το μετάξι
ή ένα άσπρο πουκάμισο
ραπίζει με την άγρια μυρωδιά
ενός κορμιού που έπαψε
όπως καπνίζεις και ένα σμήνος καπνού
ρίχνει το κεντρί στα μάτια σου και τα υγραίνει
ή καθώς ασθμαίνεις στον βυθό
χελιδονόψαρα μπλέκονται στην μάσκα
και νιώθεις τη φιάλη οξυγόνου
να ανεβαίνει άδεια στην επιφάνεια
κάτι σαν αποκόλληση χιονοστιβάδας
που πέφτει αθόρυβα σε έρημο τοπίο.
Άλλοτε συμβαίνει έξαφνα και βίαια.
Πώς βγάζει κάποιος το δάχτυλο έξω από το παράθυρο
Χειμώνα
Και έξαφνα του το σαλιώνει ορμητικός αγέρας
Ή
Πώς νύχτα βαθιά ακούς σύρσιμο από αλυσίδες
Και βλέπεις το πεπόνι στον ουρανό να σκίζεται στα δύο
και τα σπόρια του να πλημμυρίζουν τα στενά
H οριστική ρήξη συμβαίνει στον δικό της χρόνο.
Τόσο που δεν ξέρει κανείς αν έχει ήδη συμβεί η πρόκειται.
Και μερικές φορές προκύπτει
σε πόλη που οι καμάρες της γκρεμίζονται η μια μετά την άλλη
καθώς περνάς γρήγορα από κάτω
ώσπου στην άκρη ενός στενού
καταλαβαίνεις ότι έχεις περάσει τα σύνορα
και οδεύεις προς Καβάλα ή Κωνσταντινούπολη
ενώ πίσω σου καίγονται όλα τα διόδια.
Εκεί είναι που συναντάς αυτόν τον άνθρωπο τυχαία.
Πεταρίζουν τα βλέφαρά σου.
Κάποιον θα δω μέσα σου σκέφτεσαι
Όμως δεν βλέπεις πια κανέναν.