Πού θα σμίξεις την καρδιά σου με το θάνατο
να σκαρφαλώνεις γυμνός,
στο στήθος εικονίσματα απ’ το αίμα σου,
μια φλόγα σφραγισμένη στα σμιχτά σου δόντια
στεγνό το ρυάκι κάτω στα βουερά πλατάνια,
στενά, μπερδεύουνε τα βήματα,
γεμάτα κακορίζικες κληρονομιές τα χωράφια,
κοντό το ανάστημα του ανθρώπου που σου `πε
τόσο ουδέτερα το: Καλημέρα–
που θα σμίξεις την καρδιά σου με τον θάνατο
μπροστά το μονοπάτι, ψηλά ο βράχος σου,
ακόμα πιο ψηλά:
Στη μυστική συνεύρεση μ’ Εκείνον –
πέρ’ απ’ το φαράγγι η πολιτεία με τα λιλιά
και τόσος θόρυβος στο δρόμο,
τόση παράξενη βιασύνη γύρω στην επιγραφή:
Κυτίον απορριμάτων,
με ρητορείες βαθυστόχαστες,
για μάχες, δόξες και μνημεία φανταχτερά –
θα σμίξεις την καρδιά σου με το θάνατο,
εδώ που γύρευες, εδώ
μια ζωντανή λαμπάδα,
νυμφίος στολισμένος καλλίγραμμα άμφια,
ιερά, τόσο σιμά
στου Κυρίου την είσοδο, τόσο σιμά,
έσο έτοιμος: Ένα βήμα.