Στο νωπό σου χώμα

που φύτρωνε τρυφερό χορτάρι

και φάνταζαν

χρωματιστά ευωδιαστά λουλούδια

έπεσαν χωρίς πνοή,

μια μέρα του μεσοκαλόκαιρου,

διάτρητα από σφαίρες

εφηβικά κορμιά

που γιόρταζαν ομαδικά

την ύπαρξή τους

μέσα στη φύση.

Ποτέ πριν δεν είδες παιδιά

να τρέχουν να κρυφτούν στους θάμνους σου

κι έναν οπλοφόρο βουτηγμένο στο μίσος

να τα φωνάζει να βγουν από την κρυψώνα

και να τα γεμίζει σφαίρες.

Ποτέ πριν δεν είδες παιδιά

να βουτάνε στη θάλασσα

για να ξεφύγουν από τα βόλια

ενός τρελού

κι εκείνος να τα σκοτώνει

με τα όπλα που είχε φορτώσει

τους ώμους του

και τις σφαίρες που είχε

γεμίσει τις τσέπες του.

Ο αφρός της θάλασσας

στο νησί σου, Οτόγια,

από τώρα και στον

ατέρμονα χρόνο θα είναι κόκκινος

από νεανικό αίμα.

Ποτέ πριν δεν είδες μια νέα

σαβανωμένη με άσπρο σεντόνι

με το λαιμό μια ματωμένη στοά

διαπερασμένη από σφαίρες μίσους,

με τα ξανθά μαλλιά,

κόκκινα από το αίμα,

μπερδεμένα με λεπτούς

βλαστούς και τρυφερά φύλλα,

με τα γαλανά της μάτια

να τρέχουν πάνω σε μια

ματωμένη κορδέλα για να

φτάσουν στο άπειρο

κι ένα σκυμμένο, συντριμμένο νέο

να αντικρίζει άφωνος τον

θάνατο που κάλπαζε

πάνω της,

ν’ ακούει τα ξέπνοα λόγια της

πε θαί νω πε θαί νω πε θαί νω

το βλέπω στον τρόμο των ματιών σου.