Μπροστά σε αδέσποτα ζωα,

σε ανθρώπους αγνοουμένους εδώ και χρόνια,

σε μικρά παιδιά που υψώνουν τα χέρια,

ψιθυρίζω κι απόψε προσευχές για σένα,

καθώς ο ουρανός ρίχνει επάνω μου

το έλεός του σαν βροχή,

πάντα εδώ, στις πλατείες του κόσμου,

χωρίς κανένα πια να με συνοδεύει,

μόνο σε στενούς δρόμους, κατηφορικούς,

που χάραξαν άμαξες γεμάτες πολύτιμα φορτία,

χωρίς ποτέ να φτάνουν στον προορισμό τους,

εμφανίζεται κάποιος για να μου πει πως όλα

δε χάθηκαν, αλλά προσμένουν την εποχή,

όπου τα πάντα θα γίνουν όπως πρώτα,

παραδομένα στην απέραντη γαλήνη.

Σε προαύλια εκκλησιών με πανύψηλα δέντρα,

κεραυνοβολημένα και ξερά,

ψιθυρίζω πάντα την ίδια ικεσία,

για όλα που με βρήκαν μέσα σε στοές,

όπου άλλοτε περνούσες,

συνοδευόμενος από φίλους για το σπίτι

με το λαμπρό θυρεό στην πόρτα

και τις γερτές σημαίες στα μπαλκόνια.

Σε βλέπω ακόμη να γλιστράς πάνω στα νερά,

μέσα σ’ εκείνο το ποταμόπλοιο με τους ευτυχισμένους

επιβάτες της μισής ώρας,

ενώ στις όχθες τα πανύψηλα κτίρια

διατηρούν κάτι από την παλιά τους αίγλη,

την ανείπωτη ευτυχία

και το μονότονο ανθρώπινο βουητό.

Στις ίδιες στάχτες θ’ αποκοιμηθώ κι απόψε,

έχοντας πλήθος γύρω μου ανθρώπους

που σου χάρισαν θησαυρούς αμύθητους,

κερδισμένα στοιχήματα,

ξέφωτα μοναδικά σε πλαγιές απάτητες.

Τη στιγμή του θανάτου μου θα επικαλεστώ και πάλι,

μέσα στο δωμάτιο όπου άφησες τα τελευταία σου ίχνη

ετοιμάζοντας το σώμα μου για ταφή.

Ας δω επιτέλους κάποτε, έστω κι από μακριά,

σε απρόσωπη κι απέραντη πολιτεία

την τελεσίδικη χειρονομία σου

να σταθώ και να μην κάνω στο εξής

ούτε ένα βήμα προς εσένα.