Θα `θελα τώρα για τις ανεμώνες

την ομορφιά, το χρώμα τους να πω

κι οι παπαρούνες, τόσες οι εικόνες

στης άνοιξης λιβάδι ποθητό

στα νυφικά τα φλάμπουρα λειμώνες

στα κόκκινα που βάφονται πλαγιές

ερωτικά πώς παίζουν χελιδόνες

στα σύννεφα διαβαίνοντας σκιές

στα τρυφερά τα φύλλα κατεβαίνουν

και γράφονται οι όγκοι καθαροί

τα χώματα οι πέτρες ανασαίνουν

μες στο γαλάζιο στέφονται βουνοί

τρελές οι παπαρούνες, τα ζουζούνια

τον ήχο στροβιλίζουν στο σκοπό

ανοίγει η τροχιά, λικνίζει η κούνια

μετέωρο ψηλά το λογικό

τρέπεται στην πλαγιά και ως τα βάθη

αιμάτινη σοδιάζεται θωριά

αμύθητη πορφύρα όπου σπάθη

χέρι κι αν κόψει, πέταλα λεπτά

πανάλαφρα ψιλά μεταξωτά

αδύνατον μπουκέτο να κρατήσει

στα χέρια, στο στεφάνι, στα μαλλιά

εφήμερη τους δόθηκε η ζήση

σε ύπερο σφιχτό που στριμωχτούς

σαν ξεραθούν οι σπόροι τους σκορπίζει

και στήμονες κατάμαυρους ορίζει

ο νόμος που στους κύκλους τους γραφτούς

της χλώρης ζωντανό βλασταίνει μνήμα

της μοίρας όπου στέφεται το θύμα .