Αν ο χρόνος εκπορθείτο,
στη θάλασσα θα επιστρέφαμε
εκεί, εκεί θα έλειωνε η σάρκα µας αβοήθητη
εκεί θα µέναµε γυμνοί και µόνοι.

Ποτέ τον δρόμο δε δείχνουν οι νεκροί
οι νεκροί δεν ξέρουν:
Το σκοτάδι μπροστά µας σκάβουν
άλλοτε για θάνατο κι άλλοτε για γέννα
Χαμήλωσε, λοιπόν, τους ώμους κι άκουγε
τον ήχο τους ψηλά στον αέρα
θα μάθεις όλη την αλήθεια
σαν το ψάρι που πιάνεται στ’ αγκίστρι.

Στάζει ο θάνατος
στάζει απ’ τις καρδιές των νεκρών
σ’ εκείνες των ζωντανών
αυτή είναι η τέλεια συμμαχία της αγάπης
Οι πάγοι λιώνουν, ο πυρετός
κι ο ιδρώτας ξαναρχίζουν
καθώς τη μαύρη χολή του καταπίνεις
μην πεις: Εγώ είμαι άλλος,
μην πεις: θάνατος ο βαρύς κάνθαρος
που ανάμεσα στ’ άστρα αιωρείται.

Η καρέκλα δεν είναι τραπέζι
το τραπέζι δεν είναι τριαντάφυλλο
το τριαντάφυλλο δεν είναι κυπαρίσσι
το κυπαρίσσι δεν είναι φεγγάρι.
Ξέχασε γρήγορα αυτή τη γλώσσα αν θέλεις
πάνω στις εφτά νύχτες να υψωθείς
µε του αρνημένου μεθώντας το κρασί.

O τρόμοςτου θηρευτή κι ο τρόμος του θηράματος
είναι και οι δυο απαλλαγμένοι από κάθε αμαρτία
Γι’ αυτό, δύσκολα τον έναν από τον άλλον ξεχωρίζεις:
Το ίδιο πυρακτωμένο πουκάμισο φοράνε
που ύφαναν τα χέρια της αγάπης!
Κανείς το πουκάμισο αυτό δεν µπορεί από πάνω του
να βγάλει. Έτσι ο κόσμος µε μια φωτιά μοιάζει
που αν έσβηνε ποτέ, λάθος τούτο θα λογιζόταν
όχι, λοιπόν, δεν πρέπει αγάπη να σηµαίνει
σβήσιμο του τρόμου, αλλά αναγωγή της θλίψης
αναγωγή της κίνησης, στην επιθυμία µας
να επιφέρουμε τη γαλήνη στον τρομαγμένο.

Στη γέφυρα που χτίζεις και δεν πολυστολίζεις
γιατί πρέπει, ω ναι, ως γέφυρα πρέπει να συνεχίσεις.
Τώρα σ’ αυτήν προπάντων το βήμα σου οδήγα
ξέρει ένα βραδινό τραγούδι για τον έρωτα
ξέρει τι περισώζει ο θάνατος που δεν βλέπουμε.