Διψασμένα φαντάσματα πυροβολούν το φως
ερινυώδεις λέξεις
ξεδιπλώνουν βαθυπράσινο σκοτάδι
λεπτή απόχρωση του λιωμένου
απ’ τον χρόνο
ξεσκισμένου ορίζοντα.
Τι πληγώνει όμως τώρα
την αφή του συνειδητού;
Αιμάτινα νεφελώματα
διανύουν τους διαύλους των ειρμών
ελευθερώνοντας το μάγμα της απουσίας
το σώμα του ονείρου γεμίζοντας
μεταστάσεις σκιάς.
Θαμπές οι ακτίνες των προσώπων τους
αποκεφαλίζονται
με το ίδιο ξυράφι που ο χρόνος
έκοψε τις φλέβες του.
Και να το μικρούλι σπουργίτι συναίσθημα
σιωπηλά ψιθυρίζοντας
διατρέχει
προσεκτικά ε την κλωστή του πάθους
των πληγών την ιλιγγιώδη πολυφωνία.
Έκτοτε δε συναντήθηκαν
παρά μονάχα σε τυχαίες λέξεις
ανασύροντας
μέσα από θάμνους λήθης
τους λανθασμένους έρωτες
τις άστοχες των πόθων τους δονήσεις...