Είναι μήνες τώρα
που παίζω σκάκι
στην αίθουσα ενός πύργου.
Δύο ξυλόγλυπτες καρέκλες
ένα τραπεζάκι από μάρμαρο
και η σκακιέρα φιλντισένια.
Ο υπηρέτης αποσύρεται
κι εγώ πετώ τα ρούχα μου στο πάτωμα.
Μένω γυμνή και εκτεθειμένη.
Μάτια σαν βεντούζες
κολλημένα στο ταβάνι,
η αναπνοή ασθματική.
Κινώ πρώτα τα πιόνια,
ύστερα τους αξιωματικούς,
μετά τους πύργους
αφήνω τελευταία την βασίλισσα,
έτσι κι αλλιώς έχει χάσει κάθε αξιοπρέπεια
καθαρίζει φασολάκια
κλαίει και
κάνει έρωτα με ξένους στην σοφίτα.
Κάθε Σάββατο παίζω σκάκι
στην αίθουσα ενός πύργου.
Σε μια σκακιέρα που τα πιόνια είναι μόνο μαύρα.
Και ο συμπαίκτης μου απών.