Πνεύμα της ερήμου,
που παιχνιδίζεις με ασυγκράτητη επιθυμία,
την άποψη του ξεραμένου κάκτου συμμερίζεσαι ακόμη
καθώς τ’ αγκάθια του ένα-ένα σε κεντρίζουν
ν’ αγγίξεις πάλι την ακτή των γαλανών χρωμάτων
και στων κρυφών επιθυμιών το μονοπάτι να σταθείς!
Περνάνε τα καραβάνια προς τη δύση,
άνθρωποι ποτισμένοι με τον καημό της περιπλάνησης...
Ο ήλιος, σύντροφός τους
πάνω στους πύρινους βράχους της ψυχής,
να τους ζηλεύουμε εμείς γι’ αυτά που χάσαμε...
Μεταφέρουμε τις σκέψεις μας, τα όνειρά μας
που παραστράτησαν μες τους αντικατοπτρισμούς,
με τις καμήλες να σκοντάφτουν κουρασμένες
σ’ ό,τι παραβλέψαμε στο δρόμο,
σ’ ό,τι αφήσαμε στην άκρη σαν ανώφελο.
Μια ξανθομάλλα καλλονή
γελούσε ασταμάτητα, χωρίς ντροπή
κι είχε μαζί της όλα τα ελιξίρια
για τις πικραμένες αγάπες,
για πόθους που δε σβήνουν
και στο φιλοπερίεργο βλέμμα της ζωντάνευε
κρυμμένες αναμνήσεις.
Ήταν η Λούση ο φωτοβόλος αστερισμός
των ταξιδιών που απαρνηθήκαμε
για μια στερεή ζωή, χωρίς διακυμάνσεις,
πάντοτε να μας τρυπάει τ’ αυτιά με τη σειρήνα της:
"Ελάτε εσείς στη δεύτερη ζωή των καινούργιων τόπων
και σμίξτε στα όνειρά σας
τις φιλήδονες ιέρειες των πόθων
γι’ άλλες απόκρημνες σημάνσεις των υπάρξεων,
πέρα απ’ του καθιερωμένου την ευστάθεια".