Χτες
σε ώρα κοινής ανησυχίας
χτύπησε το τηλέφωνο.
Ο δράστης ήξερε
πως οι αντρικές φωνές
γίνονται ευάλωτες
μέσα από ηλεκτρικά καλώδια
και φόρεσε την πληγή
στεφάνι.
Είδε την παραφορά,
ανασταλτική,
να λειαίνει το πάθος –
να το καθηλώνει σε τυφλές συσπάσεις
να το κάνει ανήμπορο.

Ανέτρεξα σε κατάστιχα
των πρώτων αναμάρτητων
και λίστες μακαρίων –
μήπως η από δόλο ευτυχία,
η οικειοθελής,
καταχωρήθηκε ως κάποιου
τύπου ύβρις.
Ως κάποιου τύπου
δενμπορείναπροκύπτειτυχαία.

Σε αντάλλαγμα
κάτι μέσα μου άρχισε να σαπίζει.

Κρίμα που η επικοινωνία μας
υπήρξε τόσο δυσλειτουργική
όσο οι εαυτοί μας.
Κρίμα γιατί ανέδιδες
φρέσκια μπογιά και αγκάθια.
Τόσο αθώος.
Τόσο καυστικός.
Tόσο εύφλεκτος.