Tόσες πόρτες
τόσες ιστορίες πίσω από πόρτες
άλλες μεγάλες άλλες μικρές
μερικές παλιές
σε άδεια ισόγεια
στο καθιστικό
στεκόμαστε
στο υπνοδωμάτιο
ξαγρυπνάμε
τίποτα δεν κάνουμε σωστά
Θα μιλήσουμε
την άλλη φορά θα μιλήσουμε
αρκεί να βρω πού είναι το παρλουάρ
«Είναι ένα μικρό παιδί που φεύγει
κάθε φορά που έρχομαι
Νομίζω το παίρνει μαζί του»
Ώσπου μ’ ένα μαχαίρι
σπασμένο στη μύτη
έβαλε το όνομά του στο κουδούνι σου
«Ό,τι κι αν μου πάρεις
κάτι θα μείνει», επαναλάμβανε
Το δαχτυλίδι με το όνομά σου
δε θα το πάρει πίσω
Ήθελε να είναι τα κλειδιά σου
να τον ψάχνεις
να σ’ ανοίγει
Όταν έκλεινες το φως
φοβόταν
Κι όταν έκλεινες την πόρτα
φοβόταν
ότι δε θα έρθει
μια επέτειος
να αρχίσουν όλα να μετράνε
να ανάψεις επιτέλους τα κεριά
να κοιταχτείτε
για μια στιγμή
δική σας
Και μετά
φύσα
Η καρδιά του είναι ένας λάκκος
γεμάτος
Μόνο πού και πού πετιέται μια φλέβα
όταν ανοίγουν οι πόρτες
νομίζεις πως είναι καλοκαίρι
Ανοίγεις τα μάτια σου
και πλακώνει η συννεφιά
«Πάρε τη σκάφη», του λες
«Το σκάφος», σε διορθώνει
«Πιες», του λες
διψάει αλλά δεν πίνει
«Πάμε στη θάλασσα», λέει
«Δεν είναι καλή ιδέα»
«Δεν είναι ιδέα η θάλασσα»
«Η μεγαλύτερη» του λες
και του βρέχεις τα χείλη
«Τη θάλασσα τη χάλασα»
του λες
«και όλο το αλάτι μαζεύτηκε στην αυλή μου»
«Θα σε κάψει
Θα κάψει τη γλώσσα σου»
«Θα την καυτηριάσει»
του λες
Στη γωνιά του δρόμου στέκεται ένας αστυνομικός
Τι χαρά κι αυτή να μου ζουλάς τα μάτια!
Τα δάχτυλά σου σαλιγκάρια γυμνά
Κάνετε έρωτα στη σιωπή
λες και έρχεται καταιγίδα
Κάνει πως κοιμάται
όλο και πιο συχνά
κάνει τον πεθαμένο
«Άπλωσε να στεγνώσεις τις λέξεις σου»
Το έκανε
κι από τότε βρέχει βουβά
Σου ζήτησε μια δυο δικές σου
εσύ έκανες σαν ινδιάνος
που θα του πάρουν την ψυχή
«Δεν είμαι κονκισταδόρ»
Ίσως θα έπρεπε να είσαι
Έντεκα ούτε καν δώδεκα
μήνες
κατάδικός σου
Ακόμα δεν έχει όνομα
μόνο ραντεβού
και μόνο φώτα στον δρόμο.