Ευγενικός όπως πάντα – μου ζήτησες τα χρειώδη πασχαλινά
και μ’ έφερες πίσω στην πρώτη γλώσσα της γιορτής

Στο ράδιο κλαρίνα για πρωινό, πέρασμα εντέρων με φραπέ
και οι μαμάδες αφράτες σαν τη ζύμη τους
κρασί από βαρέλια ποτισμένα στη μυρωδιά τους
(«μπρούσκο» περήφανα το λέγαν και το λεν)
τσίκνα ως την αλμύρα της θάλασσας
αυγουλίλα ως τον κόκκινο αγρό
και να τα τσάμικα στα τσιμέντα,
τα «όπα παιδιά», τα «δώστου», το βάρος στο στομάχι
Να κι η αρχή του σχίσματος σε μια γλώσσα που όσο την σκεφτόμασταν
κρυβόμασταν μην τυχόν και φανεί πως δεν την κατέχουμε

Ποιητές Απριλίου, σκληροί κι αθέατοι σε άλλες παραδόσεις.

Χρέη Πνευματικού τελείς – πότε νήστεψα, πότε πίστεψα
Μόνο χώνευα· και άλλοι σαν εμένα.

Ποιοι; Eμείς. Παιδιά θεοσεβούμενων
γονείς εικονικών παιδιών, ανάδοχοι κειμένων πλέον.

Ποια Θαύματα, ποιος Λάζαρος, ποιο Πέρασμα εννοείς;

Ο Παύλος ίσως. Η πίστις, η ελπίς, η αγάπη
γλώσσες κι αυτές δίχως ανάσταση νεκρών

Κοινωνικοποιούμαι, δεν ελπίζω, φοιτώ στην τρίτη εξ αυτών.