Με κούρασαν οι έρωτες, αυτή η αγωνία, αυτό το σφίξιμο στο στομάχι,
όχι δεν είναι πεταλούδες, τερμίτες είναι,
που φτάνουν ως την καρδιά και την τρώνε σιγά σιγά, λες και είναι από ξύλο.
Έγινε όντως ξύλινη για να αντέξει,
σαν την γλώσσα μου, όταν προσπαθώ να κρυφτώ στην αρχή.
πάντα κρύβομαι στην αρχή,
τι θα πω, τι θα κάνω, αν μου πει εκείνο ή μου κάνει το άλλο, πονοκέφαλος,
σαν να μην χωράει πέρα από εκείνη το κεφάλι μου,
σαν να μην χωράει πέρα από εκείνη η μέρα μου.
Θέλω παραπάνω χρόνο,
2 χρόνους, έναν για εκείνη και έναν για όλα τα άλλα.
Δεν υπάρχει χρόνος, μια εφεύρεση είναι για να συνεννοούμαστε
και ο έρωτας, μέσα σε αυτόν υπάρχει, για να ταλαιπωρούμαστε.
και κάθε φορά χειρότερα
και μη χειρότερα που λένε.