Τι δυσκολία να σταθείς ήρεμος,
να μετράς τις σβησμένες Ώρες
και τ’ αδιάφορα χρώματα
όχι σ’ αυτόν, σ’ έναν άλλον Παντοκράτορα –
αφού ρόδισε στη νοσταλγία σου ένας θάνατος,
χωρίς περιθώρια και σταθμά,
το άρμα που νίκησε στην Ολυμπία,
το χρυσούν άγαλμα που ζήλεψε ο Φειδίας.
Τι δυσκολία να σταθείς ήρεμος,
σαν διαγράφεται στα μάτια σου ένας κύκλος,
μ’ ένα σπασμένο σαρκασμό,
σ’ ένα πνιγμένο γήπεδο,
που δέθηκε ασύστολα μετέωρο –
όπως τις μέρες του καρναβαλιού,
τα θεάματα που έβλεπες
με πέντε δεκάρες.
Τι δυσκολία να σταθείς ήρεμος,
... ένθα πόνος τε και αγών μέγιστος...,
με τη μικρή λάμψη που χάθηκε στο στρόβιλο,
την ανάσα που πολέμησε
μα δε νίκησε το Μορφέα,
την ελπίδα –
που σχόλασε απ’ το γραφείο
στις δυο ακριβώς.
Τι δυσκολία να κοιτάξεις
το σκονισμένο πρόσωπο,
απ’ το πηχτό χώμα
του καλοκαιριού
σε μια συνοικία –
και να πιστέψεις,
το οδυνηρό,
αυτός είμαι.