Φυσούσε μόνο μέσα μας
Και γίναμε ό,τι το τίποτα σκοτώνει
Πιο πάνω κι από Ένα κι ούτε κραυγή εντόμου
Σε μέγεθος να το περνά.
Ξαπλωμένοι βρίσκαμε τ’ ανάστημα
Τα χείλη έξω από την τάφρο να σταθούν
Στη χλόη που άνοιξη κρατούσε στο φθινόπωρο
Σφαλίζοντας τ’ ολάνοιχτό μας στόμα με φιλιά
Καθώς κρυώναμε στη νηνεμία του αισθήματος.
Φιλιά που άλλοι χάνουν την ανάσα αλλά στην μπέσα τους
Κλεψύδρες έλιωναν κι ας έμοιαζαν στο στένωμα πνιγμένες.
Οι γεύσεις μήλου και λωτού μπερδεύτηκαν στο στόμα
Κατέβηκε όλο το κόκκινο από τα μάτια
Και σε ρωτούσα :
Πόσο το θάνατο θα φέρεις στη ζωή;
Πόση ζωή μετά το θάνατο θα δώσεις;