Και κει που άπλωνες στο πλάτος τ’ ουρανού κουβέντες
Μαζί με την ηχώ μιας τελείας
Ξαπλώνοντας απάνω τους
Τις έκανες αιχμές·
Κι όσο νερό μας μάζευα μου χύθηκε
Με δάκρυα, άλατα και αναμονή που ίδρωνε.
Ο χρόνος λάσπωνε ακίνητος
Και βρέθηκα ξανά σε νύχτα
Με όνειρα που πριν τσαλαβουτούσαν στα νερά
Και τώρα, να πασχίζουν μες στο έλος
Μην και ντυθούν τον ύπνο.
Πόσο το θάνατο θα φέρεις στη ζωή;
Πόση ζωή μετά το θάνατο θα δώσεις;