Σχιζόταν μέσα μου παιδί
Κι συ ήδη γεννημένη με ρυτίδες.
Ας μην αδειάζεις κόλαση μες τη στεριά
Έχει να κάψει τόσα η τρέλα σου
Τα φρύγανα της ερημιάς,
Το τελευταίο απ’ την αγάπη γράμμα
Για να το κάνεις ρήμα, προσταγή που δίνει
Στην έντιμη την τρέλα
Στολή του παραδείσου από κουρέλια καμωμένη.
Ρίξε αγάπη μες στην κόλαση
Αν θες να εκραγεί, ώστε, να τιναχθούν όσοι ξαστόχησαν
Μην και συγχωρεθεί το τρύπιο παρελθόν τους.
Να μου φορέσεις τα λευκά που άγγελοι τα ντύνονται
Και οι τρελοί, όχι τ’ αποκριάτικα πριν να ηχήσει δωδεκάτη,
Μoνάχα με τους στρατηγούς να παίζεις μες στο σκάκι
Για να ρημάξουμε τη δίτιμη τη λογική
Να νιώσεις την Τετράτιμη
ωσάν Πολύτιμη που είσαι
Δίχως τη μάσκα της Δευτέρας
Τα χείλη βρίσκοντας που σε κρατάνε στον γκρεμό
Αφού, τον έφτυσαν το φόβο σου για να σε πιάσουν στο κενό.