Αξίζεις το παιδί που θα γεράσει ώριμα
Να σου λυθεί ο αφαλός και μέσα του να μπεις
Τη δεύτερη τη γέννα να τολμήσεις
Και όποιος θα σε λυτρώσει να το ξέρεις,
Στα χρόνια που δεν έζησες σε περιμένει
Γιατί, μάθε όπως το φως αχτίδα οδηγεί,
Όλο το σύννεφο του κόσμου μας, βαραίνει
Απ’ ό,τι δεν το ζήσαμε κι απ’ ό,τι ζήσαμε στραβά
Κι όταν θα λύνει τη βροχή του
Θα `χει σταγόνες κι από μένα
Πόσο το θάνατο θα φέρεις στη ζωή;
Πόση ζωή μετά το θάνατο θα δώσεις;