Σου είχα πει και τότε
πως ο χρόνος είναι ο θάνατος
ας περιμένουμε αποταμιεύοντας
λίγη ανάσταση...
Αλλά κάθε δική μου αλήθεια είναι φρενίτιδα
κάθε δική μου λέξη
για τις ενοχές, για το παρελθόν
για την αμοιβαιότητα των δακρύων
είναι φρενίτιδα.
Ο πόνος τώρα ανεμίζει μεσίστιος
στις αντένες της νύχτας
ο έρωτας δραπετεύει
με άλματα αγαλμάτινα
με διασκελισμό γεμάτο αστέρια.
Σου το `χα πει και τότε
πως ο Άχρονος είναι ο άτρωτος
κι η φράση ακούστηκε
σαν παρανοϊκό θρόισμα ουρανού
κάπως σαν τράνταγμα της ύλης...
Τώρα το βλέπεις
πως κάθε δική μου αλήθεια είναι επικίνδυνη
κι αλλόκοτη για τους ανθρώπους...