Όταν η μελωδία της ανθρώπινης φωνής
δονεί τις ιδιοσυχνότητες της ιδιοπροσωπίας,
όταν η φυσαρμόνικα και το ακορντεόν κι η άρπα
με τη συνοδεία των ανθρώπινων πνευστών
και των κρουστών και των εγχόρδων
χαϊδεύουν με το θρόισμα της πάλλουσας αναπνοής
την άνομη διεγερμένη σάρκα,
όταν η τρικυμία στο κρανίο μαίνεται
και σχίζει τα πανιά του αποπλανημένου ιστιοφόρου,
όταν η φλόγα της τριβής αναπηδά
από τη στιγμιαία έκρηξη
και προκαλεί τη γένεση της έκλαμψης
καθώς τα γράδα ανεβαίνουν κι εκτινάσσονται
και υπερχειλίζουνε τα στόμια της ύπαρξης
κι η εκροή της ζωσας ύλης
αγγίζει τα λεπτά υμένια της υποστάσεώς μας,
όταν οι κορυφές χτυπούνε τον πυθμένα
της ζωοδόχου θάλασσας
καθώς τα κύματα αθροίζονται
και πολλαπλασιάζουνε το ύψος,
τότε μπροστά στη δίνη της υπέρτατης προσρόφησης
κάθε αντίσταση είναι μάταια,
κάθε δεύτερη σκέψη απερισκεψία,
κάθε παράπλευρη δραστηριότητα μια μεγάλη ανοησία
γιατί ο φτερωτός θεός της Αθωότητας
επέλεξε εν σιωπή
τους εκλεκτούς της Έλξης
και τους ωθεί μονόδρομα στην αποστολική πορεία τους
για να αυξήσουνε τον πληθυσμό της γης
και για να κατακτήσουνε το σύμπαν.