Μην είν’ αυτό η αφορμή που οι ποιητές
παντρεύονται τις μούσες τους με στέφανα τους στίχους
και λύνουν τους ανέμους μεσοπέλαγα απ’ τα στήθη
για να υμνήσουν το σπέρμα του έρωτα;
Μην είν’ αυτό όπου το νου κινεί και απ’ το χώμα
διαπερνά τα χρώματα και σαν γροθιά γαλήνια
ξυπνά τα σπλάχνα του γαλάζιου;
Πράσινο κληματόφυλλο στο γαλάζιο
λες να `ναι αυτό που κεραυνούς φωτός
στα νεύρα τα παλαμωτά εσύναξε
και γίνηκαν αιτία η ρώγα να γιομίσει το τσαμπί
για να μεθύσει η πλάση μια βραδιά;
Λες να `ναι αυτό οπού την λύπη
απ’ την καρδιά του κόσμου πήρε
και σήκωσε τα χέρια να τσουγκρίσουν
οι καρδιές αγάπη;
Πράσινο κληματόφυλλο στο γαλάζιο
μήπως αυτό ορίζει το χαμόγελο
και την ακινησία της ευτυχίας
στις ροδαλές γραμμές του;
Μήπως αυτό γκαστρωμένο απλότητα
της αύριον το παιδί κυοφορεί μέσα μας
και τον ομφάλιο λώρο της ποίησης
θρέφει σε γαλανό ουρανό!
Πράσινο κληματόφυλλο στο γαλάζιο!
Δόξα σοι Κύριε!