Είμαι ως σημαία που τα μακράν την τριγυρνούνε.
Τους ανέμους διαισθάνομαι που έρχονται, οφείλω
να τους ζήσω, ενώ όλα, ακόμη, ακινητούνε, χαμηλά :
ακόμα κλείει της πόρτας απαλά το φύλλο
κι οι καπνοδόχες ηρεμούν και δεν τριζοβολούνε
τα παράθυρα ακόμη κι η σκόνη ακόμη είναι βαριά.

Τότε ξέρω τις θύελλες κιόλας κι ως θάλασσα είμαι ταραγμένος
Και ξεδιπλώνομαι και διπλώνομαι πάλι
και πέφτω κι ολομόναχος είμαι, αφημένος
μέσα στην καταιγίδα τη μεγάλη.