Όλα είναι προς πώληση. Στο Διάβολο και στον Χριστούλη.
Οι μαργαρίτες ζορίσθηκαν πολύ στη δεκαετία του εξήντα
κακοποιήθηκαν από τους χίπης
μαράζωσαν και κατέληξαν να φύονται σε νεκροταφεία ανθρώπων
εγκαταλειμμένες αλλά ελεύθερες.

Εξαγοράσαμε τη ζωή
-αφού δεν μας άνηκε-
με αντάλλαγμα το θάνατο
και πρέπει να πεθάνουμε ένδοξα, στεφανωμένοι με ορχιδέες και καμέλιες.
Πρέπει ν’ αφήσουμε την τελευταία μας ανάσα με απαράμιλλο στιλ
με αξιοπρέπεια
χωρίς καμία ένδειξη πόνου και κατάπτωσης
όχι σε κάποιο κατουρημένο στρώμα δημόσιου νοσοκομείου
έχοντας τα μάτια καρφωμένα στο μουχλιασμένο άπειρο των τοίχων
με τα χέρια τρυπημένα από τους ορούς
αλλά φορώντας τα καλά μας
πίνοντας το τελευταίο single malt
σε bar πολυτελούς ξενοδοχείου
θα μιλάμε για οικολογία και για τη σωτηρία του πλανήτη.
Ζωή με leasing
δεν ρωτηθήκαμε για να την αποκτήσουμε
μας την έδωσαν μαζί με έντοκα γραμμάτια δημοσίου και προνομιούχες μετοχές.

Φωτογραφίζουμε τα πρόσωπα μας, φρεσκάρουμε τα είδωλα μας
για να περάσουμε στην αθανασία.
Ζήσαμε ανέμελα και χαρούμενα
γλύφοντας τα ξασπρισμένα κόκκαλα των προγόνων μας.

Αδιάφοροι και ακατάληπτοι μέχρι την τελευταία στιγμή
εξυμνούμε τις τιμές του ουρικού μας οξέος, αποχαιρετούμε τα τελευταία αιμοπετάλια
και υποκλινόμαστε σε αυτούς που μένουν και μας κοιτούν με απορία και φθόνο.