Προστοπαρόν οι ήρωες λείπουν σε άδεια, το φως
το λησμονήσαμε σε κλειστά μαγαζιά, η μπόρα
δεν άρχισε ακόμα και τα μεγάλα τρομερά μας

μυστικά τα `χουμε χώσει όσο γίνεται πιο βαθιά,
προστοπαρόν η αγάπη έγινε νυχτερίδα και τις
νύχτες πετά από κατώφλι σε κατώφλι ζητώντας

το αίμα της αγάπης μας, προστοπαρόν ο ίσκιος
του ανέμου χαϊδεύει τη σκιά μας καθώς πέφτει
αδύνατη και εξουθενωμένη πάνω σε πράγματα

χιλιοειπωμένα, προστοπαρόν φόρεσα φόβους
για να μη με αναγνωρίσει ο συνοδοιπόρος του
χρόνου που συνέχεια μου δείχνει τα δόντια του,

προστοπαρόν όλα καταγράφονται ως προσωρινά:
τα αειθαλή, τα διαρκείας, τα καταπονημένα και
υπερχρεωμένα νοικοκυριά ακόμα κι η αιωνιότητα.