Απόψε η ψυχή μου δεν είχε φαντασία
στο λυκόφωτο ολοσχερώς αφέθηκε
φαντάσματα και ξωτικά ερωτεύτηκε
και κοιτώντας το φεγγάρι άκουγε
την ανάσα των δέντρων γερασμένη
των φύλλων τραγουδιάρικο το θρόισμα
την έκρηξη απ’ την σταγόνα
σαν έπεφτε στο χώμα...
Οι ψίθυροι του δάσους προκαλούσαν δέος
ταξίδια σε μύρια παραμύθια
δίχως σκόνη μαγική για βοήθεια
με μόνο φόβο μέσ’ στην νύχτα
ένα φεγγάρι να λέει την αλήθεια
τους ίσκιους κουνώντας τριγύρω
σαν δείκτες για τον χρόνο
που σου έχει απομείνει
μέχρι ν’ αρχίσουν και πάλι να ξυπνούν
στο φως το βαρετό...
οι βαρετοί πολίτες γήινοι.