Να πέσεις τώρα στα τάρταρα
και να χαθείς πατρίδα...
Αυτοί που υψώνουν τη φωνή τους στο όνομά σου,
λερώνουν το πνεύμα σου,
λογχίζουν τα πλευρά σου...

Πώς να σταθώ,
όταν η αγάπη βουτάει και χάνεται
δίχως μαχαίρι και δίχως αίμα,
όταν η πληγή ρέει αλάτι και πικρό νερό;

Πώς να προλογίσω
τις μαύρες στιγμές αυτές της στυγνής μαεστρίας,
πώς να υποφέρω
τον κρότο των σωμάτων στο κεφάλι μου,
πώς να ημερέψω
αυτά τα λυσσασμένα σκυλιά του χαμού,
πώς ν’ ακουμπήσω
πάνω στην ιστορία των κανιβάλων;

Πώς να ζήσω τη θάλασσα,
όταν είναι γεμάτη με τάφους παιδιών,
πώς να ξαπλώσω στην αμμουδιά,
όταν οι κόκκοι της με μαστιγώνουν,
πώς να πατήσω στο κύμα,
όταν τα κρίματα με στέλνουν στο βυθό;

Τι να χαρώ τις μέρες τούτες,
που φτύνουν την παράλογη ξενοιασιά μας,
πού να πιστέψω,
όταν οι άγιοι λιβανίζουν την εξουσία του μίσους;

Πώς να υποστείλω μια σημαία,
που δεν υπάρχει στον ιστό,
παρά σα σάβανο της ντροπής πλεούμενο,
στους υγρούς αγρούς του θανάτου χάνεται...