Μελαγχολία στο Ρέθυμνο.

Ρέθυμνο δεν υπάρχεις
άγνωστη πολιτεία μακρινή
τέσσερα χρόνια σε πατώ
χωρίς να σε μαθαίνω ουδέ κατέχω
αν έχεις σχέδιο ρυμοτομικό ανηφοριές
κατηφοριές ερώτων και στροφές
γυρίσματα στο μισοσκόταδο
και μανιασμένους νότιους ανέμους.

Όλα παράξενα και μακρινά
τίποτα δεν αγγίζουν
χαμένο στη βροχή στεγνό στον ήλιο
τη σάπια σου ακούω μυρωδιά
μετρώ τις άδειες σου ώρες
σε μοβ νυχτερινούς μικρούς θανάτους
των νέων που γερνούν προτού να λάμψουν
ή των συμπολιτών που τριγυρνούν
αυθαίρετοι χωρίς να το γνωρίζουν
ύστερα σαν τυφλός με ξένα χέρια
σε όλα δανεικός τάχα πως σε κοιτάζω
τίποτα τίποτα τίποτα δεν υπάρχει
δεν μ’ απελπίζεις Ρέθυμνο με αχρηστεύεις
σκληρό σαν να `σουνα στην πρώτη νιότη
με καταργείς με διώχνεις με παιδεύεις.

Εγώ που αγάπησα με πάθος τόσες πόλεις
να μένω με τη μνήμη
χωρίς τη δύναμη να μπω στη δίβουλή σου αγκάλη
να μεταφέρω ξεσηκώνοντας τις γειτονιές
το νου μου σ’ άλλα μέρη
ύστερα να ξυπνώ να βρίσκομαι κοντά σου
να μην αισθάνομαι να μην υπάρχω.