Λεκάνες δύο: Η μια στην άλλη πάνω, σε παλιό
μαρμάρινο και σαν ροτόντα αναβρυτάρι·
από την πάνω το νερό έτρεχε με χάρη
και σιγανά, πηγαίνοντας στο κάτω το νερό,

που σιωπηρό αφηνόταν σε κρυφό αναμιλητό·
και μια βαθουλωμένη εκεί παλάμη εχάρη
κι από τη μαυροπράσινη ήρθε να το πάρει
σκιά, ως πράγμα να το δείξει απόκρυφο στον ουρανό·

στο πιάτο τ’ όμορφο ήθελε όντως να κυλάει
και δίχως καν μια νοσταλγία να εκουβάλα
με γύρους στο νερό· να πέφτει στάλα στάλα

κι από τα βρύα στάγδην των χειλιών να πάει
ώς τον στερνό καθρέφτη μες στην κάτω στέρνα
που σαν μειδίαμα σπασμένο θαν το επέρνα.