Σ’ αυτόν που πολυκαίρισε σε πόλη μαντρισμένος
γλυκύτατο είναι τ’ ανοιχτό κι όμορφο να κοιτάζει
πρόσωπο τ’ ουρανού κι αργά μια προσευχή να λέει
μπρος στο πλατύ χαμόγελο του θόλου του γαλάζιου.
Ποιος πιο ευτυχής εξόν αυτός που κουρασμένος
σ’ ευχάριστη πέφτει φωλιά που χόρτα κυματίζουν
διαβάζοντας, όσο ποθεί η ψυχή του, μιαν ιστορία
για ευγενικό έναν έρωτα, αβρό και λαγγεμένο;
Γυρνώντας βράδυ σπίτι του, ενώ το αυτί του αρπάζει
της Φιλομήλας τους σκοπούς κι ενώ ακλουθάει το βλέμμα
το συννεφάκι το λαμπρό του δρόμο ν’ αρμενίζει,
πενθεί που η μέρα πέρασε γλιστρώντας γοργά τόσο
καθώς περνάει γρήγορα το δάκρυ ενός αγγέλου
σιωπηλά απ’ τον καθαρό κυλώντας τον αιθέρα.