Σαν η μέρα περνάει και πάει να γείρει
ν’ ακουμπήσει ελαφρά, σ’ ερέβου γαλήνη
θα μετρήσει ξανά αντοχές
και θα κεράσει την ψυχή ενοχές
πίσω από ένα βλέμμα, ξεφτισμένο θολό
σκιές θα θάψω, αφού τις ονειρευτώ
να τραβούν πάλι, στον αιώνιο χαμό
και κορδέλες να αφήνουν σημάδι, σε σάπιο καιρό
με μια σιγουριά, κατάδικου θητεία
χρησμούς θα ορμηνέψω, με ψυχής αλητεία
και σε πείσμα, αυτού του πανικού
μαζί σου θα ξεχνιέμαι, σε ταξίδια μυαλού
και σαν τα δάχτυλα φέρνω, στο στόμα
να φυλακίσω ότι δεν έχω πει, ακόμα
από μακριά μια υπόσχεση, θα μου γνέψει
κράτα λίγο ακόμα, μπορεί... το όνειρο να στέρξει...