Τα παραλέει ο μύθος: αυτοκτόνησα
για το χατίρι δήθεν κάποιου Φάωνα!

Ποιος είν’ αυτός δεν έμαθα
παρά στην αγκαλιά
του σμαραγδένιου κύματος
από το χρώμα του παρασυρμένη
που δεν ξεβάφει — κι η πολυθεΐα
των οφθαλμών του σκίζει την καρδιά μου
ωθώντας με να θέλω και να λαχταρώ
τ’ ατλάζι του αδιάλειπτα να τυλιχτώ
και να ξαναπνιγώ και να ξαναριχτώ
στα θεία σαγόνια της σαγήνης.