Υπάρχουν άνθρωποι που στήνουν χορό από το χάραμα
που οι ψυχές τους δε λένε να κοιμηθούν.
Στριφογυρνούν και στροβιλίζονται
μεθούν με την ιδέα της ζωής
και αν κάποιοι από αυτούς έχουν συναντήσει και προσπεράσει το θάνατο
του βγάζουν αναιδώς τη γλώσσα.

Υπάρχουν άνθρωποι που αν τους ακουμπήσεις, καίνε
αν σου μιλήσουν, οι λέξεις τους γίνονται μουσική.
Τους έχω δει να παίρνουν το φόβο αγκαλιά, να τον φιλούν στο στόμα
ρουφώντας του όλη τη ζωή, αδειάζοντας την ύπαρξη του.

Δεν έχω άλλη επιλογή από το να μη φοβάμαι.
Έμαθα να ζω μαζί του, με αγάπησε, τον αγάπησα
αλλά δεν τον ξεπέρασα όπως τους νεανικούς έρωτες.

Κάποιες φορές ανταμώνουμε.
Έρχεται ακάλεστος, ξαφνικά, πιστεύοντας ότι θα με ταρακουνήσει.
Άλλοτε πάλι, του στήνω καρτέρι και τον προκαλώ.

Όταν θυμώνω πολύ, τον βλέπω να μαζεύεται και να ζαρώνει.
Όταν πλησιάζω το πρόσωπό μου στο δικό του και νιώθει την ανάσα μου, κάνει πίσω.
Μερικές φορές κονταροχτυπηθήκαμε και αισθάνθηκα την ηδονή του πόνου
όταν πια ματώναμε και εξαντλούμασταν από την αντάρα, φιλιώναμε
ανοίγαμε ένα μπουκάλι κρασί, τσουγκρίζαμε τα ποτήρια και πίναμε αμίλητοι
αδυσώπητοι εχθροί
αμετανόητοι προβοκάτορες της υπαρξιακής μας ατασθαλίας
ναρκισσιστές μέχρι τέλους.