Ερωτικά αναδεύεται –να! – το νερό από κάτι Ρόδα
που ανάμεσα σε αφρούς και φίνο μάρμαρο γελούν: η σάρκα,
που μπήκε μέσα, υγρό ακτινοβολεί γαλάζιο και σαν βάρκα
λικνίζεται στα ρίγη ενός κυματισμού που ήδη ευώδα.

…Ω λουόμενη!... Το μυστικό τού γέλιου σου ακριβώς αυτό είναι!...
Στα χάδια του νερού οι ώριμοί σου πόθοι –ιδού– καταλαγιάζουν.
Τη διαύγεια δροσερή αγαπάς· σε τούτα τ’ άνθη, που θηλάζουν
τις πέρλες απ’ τα στήθη και τα φώτα των χεριών σου, μείνε!

Λιγοθυμάς στις λάμψεις που `σαι μέσα τώρα τυλιγμένη!
Περιφρονείς τις ερωμένες, τα μειράκια! Ω λουομένη!
Και στην πισίνα καρτεράς να ρθεί η καλή στιγμή που από `να α-

ναμμένο κούτσουρο θα κοκκινίσει η ουράνϊα κενότης.
Η γύμνια σου θ’ ανάψει και θα κολυμπάς με τον δικό της
υπέρπλουτο ρυθμό και στο άσεμνο φως τούτου του λουτρώνα.