Δύο άντρες
-που προσωπικά δε γνωρίζω-
είναι ξαπλωμένοι στο κρεβάτι μου.
Ο ένας έρπει επάνω σε μιαν ασημένια
αχτίδα φεγγαριού ιχνηλατώντας τα νωπά
σεντόνια – ενώ ο άλλος σε στάση ερημίτη
σε προσευχή με το ελεύθερό του χέρι προσκαλεί
τον ταξιδιώτη.

Κανείς από τους δύο δε φαίνεται να προσέχει
την παρουσία μου. Η οξύτητα της ατμόσφαιρας
είναι άκρως προκλητική. Δεν ξέρω αν φταίει
ο ηλεκτρισμός των σωμάτων ή η υποδόρια
δίψα μου. Πάντως όλα έλκονται προς εκείνους.
Μια νότα μυστηριακή με τραβάει στο
κρεβάτι να συμμετάσχω. Να αντισταθώ
ή να αφεθώ;

Τελικά βρίσκω το κλειδί. Η επιλογή απόλυτη.
Ξαπλώνω στα χάδια του ενός με μια γλώσσα
ν’ αγκαλιάζει την υφήλιο. Ο άλλος ζητά επίμονα
την άδεια εισόδου στον αχαρτογράφητο ακόμα
ωκεανό μου. Του την δίνω. Όλα απόψε θα
αποκαλυφθούν σε μια γαλάζια ανταύγεια
σε ρυθμούς τάγκο. Ένα χέρι που προσφέρει
μ’ ένα πόδι που δίνεται για να πιαστείς. Κι όλα
μαζί να στροβιλίζονται όταν φτάνεις στο ακρότατο.

Μετεωρίζονται σώματα, χέρια, βλέμματα κι αγκώνες
η καρδιά ίπταται κάθε που ο ένας βυθίζεται στον
άλλο. Μιαν ανάσα πριν από κάθε κραυγή. Άναρθρη
να προσπαθεί να φτάσει τη φωνή των αγγέλων. Έκσταση
πριν από κάθε μικρό θάνατο και τανάπαλιν. Όλα να
ολοκληρώνονται μέσα από αποχωρισμούς και σμιξίματα.
Καθένας να σβήνεται μέσα στην συμπλοκή των άλλων.

Όλα να επιθυμούν τα πάντα και να πεθαίνουν
μόνα ανεκπλήρωτα. Μ’ ένα τίποτα χαραγμένο σταυρό
στο τομάρι τους. Κι όσο κι αν προσφέρουν το πυρωμένο
στιλέτο τους για την θυσία. Κι όσο κι αν ματώνουν τα
σεντόνια από σφαξίματα. Όσο κι αν δίνουν τις φλέβες
τους βορά στα σαρκοβόρα όσα από αισθήματα. Η καταδίκη
είναι σίγουρη.

Κι όλα θα αποκαλυφθούν απόψε σε χορούς
τρικάταρτους. Ανεξάρτητα από νεφώσεις κι αέρηδες
κόντρα σεκόντα.