Μια γυναίκα λούζεται στην άμμο
και πέφτουν τα φιλιά της στον αφρό
άστρα και μέδουσες προσμένουνε την ιπποκάμπη
το τηλεσκόπιον εν εγρηγόρσει
ρουφά το γλεύκος τ’ ουρανού
ο γαλαξίας μετουσιώνεται
τρέφει τις νοσταλγίες του κ’ έπειτα σβήνει
σαν φως που πια κουράστηκε να περιμένει
γλυκιά η αναμονή της γυναικός που ελούσθη
μέσα στο σκότος την συνήντησε ο κουρσάρος
η καρατόμησις του εχθρού του δεν τον εμποδίζει
να σχίσει την χλαμύδα του να φανερώσει
στα μάτια της καλής του
τα μυστικά των κοιμισμένων πέρα ως πέρα
μια νύχτα Δυο νύχτες
κ’ έπειτα φως μέσα στο μέγα πλήθος που κραυγάζει
κάτω από τον θόλο της ηχούς ενός αιώνος.