Μήνες, μέρες και χρόνια

προσφέρει ξεκούραση

στους ντόπιους θαμώνες.

Πίσω από τα ραγισμένα τζάμια

που συγκρατεί μαύρη ταινία

αποτρέποντας την κατάρρευση

μια ιδέα της λίμνης Βόλβης

βυθισμένη στην πρωινή ομίχλη

και στα καυσαέρια

των διερχόμενων φορτηγών

πλάνο θαμπό μιας ζωής

στοιχειωμένης από την ανάσα.

Η μνήμη της: αχνό αποτύπωμα κραγιόν

σε αξύριστο πιγούνι.

Στο κρυστάλλινο ποτό

αναγνωρίζει τα πρόσωπα των πελατών

καθώς το στόμα τους μηρυκάζει και πάλι

φθαρμένα, χιλιοειπωμένα λόγια

σε παράνομη σιωπή.

Τα μόνα που ακούγονται είναι τα παιδιά

παίζοντας κι αυτή τη φορά γύρω

από τον ανταριασμένο πλάτανο

που δεν ξέρει από βροχή.

Πάντα αργά αποχωρούν οι θαμώνες

κάνοντάς της νεύμα

πως σύντομα θα επιστρέψουν

στο ησυχαστήριό της.

Ωστόσο

κανείς ποτέ δεν της ανέφερε για εκείνον

που αναμένει χρόνια τώρα –

πώς ξοδεύει ακόμα τις νύχτες του

στο ίδιο σκοτεινό υπόγειο

πετώντας τα ρούχα του πριν τον ύπνο

σε άδειες καρέκλες.